περπατωντας

Κρατωνας τις εφημεριδες μου και περπατωντας στην ησυχια ενος μεσημεριου, σηκωσα για λιγο το βλεμμα μου ψηλα, στον ουρανο. Τα συννεφα ταξιδευαν μακρια μου οπως κι οι σκεψεις μου μεσα στο μυαλό μου. ΄Θα ηθελα κι εγω να ημουν καπου αλλού τωρα. Να ταξιδευω χωρις να ξερω που. Απλως να ταξιδευω. Στο τηλεφωνο σε ακουσα να βρίσκεσαι στην αποβαθρα του σιδηροδρομικου σταθμου. Περιμενες το τρενο. Δεν αργησε. Ο ηχος απο τις ανακοινωσεις του μεγαφωνου του σταθμου εφθαναν μεχρις εδω και σκεπασε τη φωνη σου, σε λιγο ακουστηκε κι ο θορυβος του συρμου που πλησιαζε. Σου ευχηθηκα καλο ταξιδι και σε ρωτησα αν πηρες κατι μαζι σου για να περασεις τις ωρες. Απογευμα και μαλλον θα βρεξει εδω, αλλα δεν βιαζομαι να επιστρεψω σπιτι. Καλο ταξιδι my friend.

πρωινες διαδρομες

Σηκώθηκα νωρίς σήμερα το πρωι, αν και μερα αργίας ή μάλλον γι αυτό. Οταν κάνεις κάτι χωρίς να σου επιβάλλεται το κάνεις με καλή διάθεση και ...προδιάθεση. Ο ηλιος ακομη δεν είχε εμφανιστεί και η ησυχία ήταν απόλυτη. Η πόλη ξεκουράζεται από τους συνηθισμένους της ρυθμούς κι εγώ αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής. Εβαλα την αθλητική μου φόρμα κι άφησα τον εαυτό μου να πάρει τους πρωινούς δρόμους μιας ανοιξιάτικης σχεδόν καλοκαιρινής πολης. Η διαδρομή έμοιαζε ονειρική τέτοια ώρα. Το αθόρυβο πρωινό στο μεταίχμιο της νυχτας με τη μερα. Το απαλό φως που αυξάνει προετοιμάζει την ανατολή του ήλιου και η ζωή δείχνει για λίγο να περιμένει σχεδόν ακίνητη. Νιώθω οτι μπορώ να την αγγίξω και να την μεγενθύνω όπως μια εικόνα σε μια οθόνη ενος ταμπλετ και να την μετακινήσω, να τη διαμορφώσω όπως θα ήθελα. Οπως και τα ξενύχτια έχουν τη δική τους ιστορία, ετσι και τα πρωινά εχουν τη δική τους μαγεία της ανατολής, της γέννηση μιας νεας μέρας και της υπόσχεσης για τις προσδοκίες. Ο ήλιος έχει βγει πλεον και τα τελευταία απομεινάρια της νύχτας εξαφανίζονται, κι εγώ απολαμβάνω ήδη ενα ζεστό καφέ σ΄ ένα μπαλκόνι παρακολουθώντας τον καπνό ενός τσιγαρου να ανεβαίνει μέσα από τα πρασινα φύλλα ενός δένδρου, προς τον γαλάζιο ουρανό για να μου θυμίζει πως όλα είναι όπως το "Dust in the wind..."

αμπωτις

 Καθε φορά που φεύγεις τα παιρνεις ολα μαζι σου. Τα παρασερνεις θάλεγα καλύτερα. Σαν την αμπωτη της θαλασσας που αποτραβιέται, παίρνεις μαζί σου στο βυθό της την μέρα μου και τις ωρες της, τις αισθήσεις μου και τις παραισθήσεις. Τις υποσχέσεις και τις αναμνήσεις. Ακόμη και το φως της μερας χάνεται οπως ο ηλιος στα συννεφα κάποιου δειλινού, πίσω από τα βουνά μιας αγριας δύσης. Φεύγεις, χάνεσαι και γίνεσαι ανάμνηση θολή μες στο μυαλό μου. Χάνομαι κι εγώ μαζί σου και μονο μια ηχω από τη φωνή σου μες στη νύχτα. Ενας κομήτης που διασχίζει τα σκοτάδια του σύμπαντος και διαγράφει τη φωτεινή διαδρομή του, πριν τον καταπιεί το ερεβος.

"θάλασσες,  μεσα στα ματια σου θάλασσες
και με ταξιδευες..."

ανοιξη

Η Ανοιξη
 κρυμμένη πίσω απ' το τριαντάφυλλο
 βλέπει την έκπληξή μου
 και γελάει

[Κ.Δημουλά]

λιγο πριν τις 12

Η μέρα ησυχάζει κι αδειάζει τους τελευταίους κόκκους στην κλεψύδρα
κι εγω αδειάζω το κεφάλι μου από τις τελευταίες σκέψεις της μέρας που πέρασε

 "Ασε στα χέρια σου να γείρω
 να βγω στους δρόμους του ονείρου
 στη γη μια άγνωστης ηπείρου..."
 [Γ.Καλπούζος]

Apres la pluie

Μπόρα ήταν και πέρασε. Όπως περνάνε τα περισσότερα στη ζωή μας, καλά και άσχημα. Όπως περνάει και η Δευτέρα, σαν πρώτη δύσκολη μέρα της βδομάδας. Ίσως είναι απαραίτητες ομως και οι εναλλαγές στον βιο μας. Κι εκείνες που επιλέγουμε αλλά και όσες δεν επιλέγουμε.
Apres la pluie

ερχεται βροχη

Συννεφιάζει, αργά κι αθόρυβα προετοιμάζοντας μια ωραία ανοιξιάτικη βροχή. Είσαι έτοιμη να την υποδεχθείς. Με την ομπρέλα σου και το αδιάβροχο θα περπατήσεις μαζί της, στους βρεγμένους δρόμους, ανάμεσα σε βιαστικούς ανθρώπους. Ενα δροσερό διάλειμμα ακόμη, κι εγώ καθώς σε βλέπω να κινείσαι αρμονικά ανάμεσα στον δυνατό  ρυθμό της βροχής, θ'ακούω πάλι εκείνον τον παλιό κι αειθαλή τραγουδοποιό: "έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα / στα ποδια μας ζεστή μια θερμοφόρα / κόκκινη κουβέρτα & παλιά περιοδικά..."

σάμπως μέσα σε βουβή ταινία μια πολιτεία χοροπηδά

γαληνη

Απόλαυση και ηρεμία, ανάγνωση και ησυχία. Ειναι τόσο απαραίτητα τέτοια διαλείμματα στο ταξίδι της ζωής μας. Δυσεύρετοι οι χώροι ομως. Ολα στριμωγμένα γύρω μας. Ελάχιστοι οι κήποι της γαλήνης και της διανοητικής ξεκούρασης αλλά και της δημιουργικής έμπνευσης ταυτόχρονα. Ανθρώπινοι τόποι διαβίωσης σε δυσκολες εποχες ειναι ακομη πιο απαραίτητοι για όλους μας.

φως

Ηλιος, φως & γαλαζιο. Οχι ομως απέραντο, παρα μονο σε φετες και λουριδες μέσα απο τους δρομους και τα σπιτια της πολης. Το νιωθεις ομως οτι κατι αλλαζει, προς το ζεστο, κι εμενα μου αρεσουν τα ζεστα κλιματα. Iδιως τα μεσημερια, οταν ολα μοιαζουν ακινητοποιημενα.

"Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
λουίζα και βασιλικό..."

αξημερωτα

Πρωί με συννεφιά, κοιτάζω βιαστικά το ρολόι για να συγουρευτώ για την ώρα. Φαίνεται σαν μην έχει ξημερώσει ακόμη κι εγώ σκέφτηκα για λίγο πόσο ευχάριστα θα ήταν να αλλάζαμε τη ζωή μας ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Τρίχες, πολυτέλειες. Τις ξέχασα αμέσως κι ετοιμάζω τον καφέ μου στο ημίφως. Ο χρόνος με μαστιγώνει, βιάζομαι, τρέχω, κι ο γάτος μπερδεύεται στα πόδια μου.

αποπειρες

Η καθε λεξη ειναι μια εξοδος

για μια συναντηση,

πολλες φορες ματαιωμενη,

και τοτε ειναι μια λεξη αληθινη,

σαν επιμενει στη συναντηση

[Γ. Ριτσος]

lonely people

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?


Ah, look at all the lonely people

oνειρικα

Η μέρα ξύπνησε.
Ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της
και είδε τον κόσμο
ακόμη πλαγιασμένο με όνειρα
και μαγγανείες της νύχτας.
Ανέβηκε τα βουνά,
στους λόφους γλίστρησε,
και χύθηκε στην πολιτεία
βιαστική.
Των δρόμων τα φανάρια έσβησε,
σκιές κρυμμένες στις αυλές και στις γωνίες
έπνιξε,
κι αφού μοίρασε στους ανθρώπους
αγωνίες και προβλήματα
εις πέρας να τη φέρουν τους ανέθεσε.
Ύστερα την απουσία μου αντιλήφθηκε
(μιαν ευτυχία διαπραγματευόμουν
ακόμα, μέσα στ’ όνειρο),
το κλειστό μου άνοιξε παράθυρο
και μ’ όλο της το βάρος πάνω μου έπεσε
τη διαπραγμάτευση έτσι διακόπτοντας.
[Κική Δημουλά]

αποβραδο

Η νυχτα απλώνεται πάνω από τους δρόμους, πάνω από τις στέγες, κι εγώ χαζεύω τα φώτα που πληθαίνουν. Τα φώτα της πόλης. Κάθε βράδυ έχει το δικό του χρώμα, τη δική του διάθεση. Αρκεί να υπάρχει το ελάχιστο κι όλα είναι όμορφα. Ιδίως τώρα που αρχίζει ο καιρός να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Τελευταία μέρα του Μάρτη. Εσυ θα μείνεις στο σπίτι, ή θα βγείς έξω;

τόπος και χρόνος

Μετακινήθηκε ο χρόνος καθόλου; Αμφιβάλω. Είναι σαν να μετακινείς τον χώρο. Προσοχή όχι κάτι σ' έναν άλλο χώρο αλλά τον ίδιο τον χώρο. Αδιανόητο. Αν μετακινείται κάποιος ή κάτι είμαστε εμείς και τα αντικείμενά μας, όπως οι δείκτες του ρολογιού και η χρονική φθορά του σώματος μας ή ένα όχημα μέσα στο χώρο. Από ένα σημείο σε κάποιο άλλο. Τεσπα, υπάρχουν λοιπόν μετακινήσεις πολλές, από ανθρώπους ιδέες και αισθημάτα, αλλά όχι ο χρόνος. Γιατί όμως; ίσως γιατί δεν υπάρχει. Αλλά μήπως γνωρίζουμε τί υπάρχει και τί δεν υπάρχει πέρα από ότι αντιλαμβανόμαστε με τις περιορισμένες αισθήσεις μας;