Καθε φορά που φεύγεις τα παιρνεις ολα μαζι σου. Τα παρασερνεις θάλεγα καλύτερα. Σαν την αμπωτη της θαλασσας που αποτραβιέται, παίρνεις μαζί σου στο βυθό της την μέρα μου και τις ωρες της, τις αισθήσεις μου και τις παραισθήσεις. Τις υποσχέσεις και τις αναμνήσεις. Ακόμη και το φως της μερας χάνεται οπως ο ηλιος στα συννεφα κάποιου δειλινού, πίσω από τα βουνά μιας αγριας δύσης. Φεύγεις, χάνεσαι και γίνεσαι ανάμνηση θολή μες στο μυαλό μου. Χάνομαι κι εγώ μαζί σου και μονο μια ηχω από τη φωνή σου μες στη νύχτα. Ενας κομήτης που διασχίζει τα σκοτάδια του σύμπαντος και διαγράφει τη φωτεινή διαδρομή του, πριν τον καταπιεί το ερεβος.
"θάλασσες, μεσα στα ματια σου θάλασσες
και με ταξιδευες..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου