πρωινες διαδρομες

Σηκώθηκα νωρίς σήμερα το πρωι, αν και μερα αργίας ή μάλλον γι αυτό. Οταν κάνεις κάτι χωρίς να σου επιβάλλεται το κάνεις με καλή διάθεση και ...προδιάθεση. Ο ηλιος ακομη δεν είχε εμφανιστεί και η ησυχία ήταν απόλυτη. Η πόλη ξεκουράζεται από τους συνηθισμένους της ρυθμούς κι εγώ αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής. Εβαλα την αθλητική μου φόρμα κι άφησα τον εαυτό μου να πάρει τους πρωινούς δρόμους μιας ανοιξιάτικης σχεδόν καλοκαιρινής πολης. Η διαδρομή έμοιαζε ονειρική τέτοια ώρα. Το αθόρυβο πρωινό στο μεταίχμιο της νυχτας με τη μερα. Το απαλό φως που αυξάνει προετοιμάζει την ανατολή του ήλιου και η ζωή δείχνει για λίγο να περιμένει σχεδόν ακίνητη. Νιώθω οτι μπορώ να την αγγίξω και να την μεγενθύνω όπως μια εικόνα σε μια οθόνη ενος ταμπλετ και να την μετακινήσω, να τη διαμορφώσω όπως θα ήθελα. Οπως και τα ξενύχτια έχουν τη δική τους ιστορία, ετσι και τα πρωινά εχουν τη δική τους μαγεία της ανατολής, της γέννηση μιας νεας μέρας και της υπόσχεσης για τις προσδοκίες. Ο ήλιος έχει βγει πλεον και τα τελευταία απομεινάρια της νύχτας εξαφανίζονται, κι εγώ απολαμβάνω ήδη ενα ζεστό καφέ σ΄ ένα μπαλκόνι παρακολουθώντας τον καπνό ενός τσιγαρου να ανεβαίνει μέσα από τα πρασινα φύλλα ενός δένδρου, προς τον γαλάζιο ουρανό για να μου θυμίζει πως όλα είναι όπως το "Dust in the wind..."